Kitesurfer w okolicach
Helu
Kitesurfing (także kiteboarding) — sport wodny, odmiana surfingu, technicznie podobny do windsurfingu, jednak różni się znacząco w sposobie prowadzeniu deski – prowadzi się ją tak jak podczas jazdy na fali, na krawędzi (podobnie do snowboardu), w windsurfingu natomiast deska prowadzona jest płasko. Od tego ostatniego różni się także konstrukcją pędnika - zamiast klasycznego żagla używana tu jest odmiana latawca- utrzymywanego przez żeglującego kitesurfera w znacznej odległości, na barze przypiętym do trapezu (uprzęży) zakładanego przez kitesurfera.
Sport ten uprawiany jest zarówno na akwenach słodkowodnych (sprzyjające wiatry wieją np. w dolinach alpejskich, np. w południowym Tyrolu), jak i morskich (np. na polskim wybrzeżu Bałtyku).
Sprzęt
Bar - najczęściej zbudowany ze stopów lekkich metali lub węgla, składa się z czterech lub pięciu (dawniej dwóch) linek długości rzędu kilkudziesięciu (około 25-27) metrów, taśmy Depowera - służącej do regulacji mocy latawca oraz Chicken Loopa - pętli mocującej bar z linkami do trapezu (pasa), który posiada specjalnie profilowany hak umożliwiający podpięcie Chicken Loopa. Wyróżnia się trapezy siedzeniowe, których konstrukcja stanowi niejako siedzisko dla kitesurfera oraz trapezy taliowe, które obejmują kitesurfera w pasie.
Deski produkowane z przeznaczeniem do kitesurfingu mają długość od 1 do 2 metrów i niewielką wyporność, różniących się kształtem i ciężarem. Wyróżnia się kilka rodzajów desek w zależności od przeznaczenia: Najpopularniejsze:
Twin-Tip: deski umożliwiając pływanie w dwóch kierunkach, gdzie dziób i rufa wyglądają identycznie.
Directional - deski kształtem przypominające deski surfingowe, zaopatrzone w tzw. STRAPY paski zapewniające ciągły kontakt deski z nogami surfera. Wykorzystywane do pływania na falach, wyścigów i prób szybkości
Deski kitesurfingowe utrzymują się samodzielnie na wodzie, ale toną pod ciężarem człowieka. Podczas żeglowania utrzymują się na wodzie dzięki sile ciągu latawca. Konkretny kształt, długość i wyporność dobiera się do wagi umiejętności i upodobań kitesurfera.
Latawiec, służący za źródło energii napędowej może mieć powierzchnię od kilku do ponad dwudziestu metrów kwadratowych (wymiar jest podany zwykle na zewnętrznej części latawca w metrach kwadratowych). Latawce wykonuje się w kilku wariantach:
- LEI (ang. Leading Edge Inflatable kite) – ze sztywną (pompowaną) krawędzią natarcia i żebrami usztywniającymi (również pompowanymi).
Latawce te dzielą się na:
Typu Bow (z ang. łuk) – posiadają zbliżoną do prostej krawędź natarcia, są też bardziej płaskie niż C-shape. Na rysunku po prawej widoczny po lewej (beżowy).
Typu C-shape (z ang. kształt litery C) - mają jednak mocniej zakrzywioną krawędź natarcia niż Bow, w powietrzu wyglądają jak litera C. Na rysunku widoczny po prawej (czerwony).
Hybryda - latawiec, który jest kompromisem między C-shape i Bow.
Typu DELTA - stosunkowo młoda konstrukcja. Latawce rozłożone na ziemi mają kształt greckiej litery DELTA.
Typu SIGMA - Latawce rozłożone na ziemi mają kształt greckiej litery SIGMA.
- Komorowe – miękkie i bardziej podobne w konstrukcji do paralotni, popularniejsze na lądzie ze względu na większą odporność na upadki i problemy z ponownym wystartowaniem latawca na wodzie spowodowane brakiem elementow pompowanych (latawiec po pewnym czasie w wodzie zaczyna tonąć). Na rysunku po prawej widoczny na górze (żółtozielony).
